Bert
Schierbeek (Netherlands)
1918-1996
Born
in the village of Glanerbrug in 1918, Bert Schierbeek became motherless when he
was young; brought by his mother’s parents in Beerta, he was schooled by his
remarried father. He went to study in Amsterdam in 1940, but was forced shortly
thereafter into the Resistance by the German Occupation. The experience of
these bleak years led to Terreur tegen terreur (Revolt Against the
Past), his sensitive 1945 first novel. After one more “conventional though
nonclassical” novel, Gebroken horizon (Broken Horizon), Schierbeek
branched out into innovative forms with his explosve Het Boek 1K (The
Book I), the last line of which “we go forth moved into other names,” gave rise
to the title for De andere namen (The Other Names), which with De
derde persoon (The Third Person) completed his autobiographical trilogy.
All eight of Schierbeek’s books of
prose-poetry from 1951 on, which he termed “compositional novels,” have a
musical form and content—words as notes in a sound-defined imaginal context. De
gestalte der stem, 1957 (The Shape of the Voice, 1977) is the first part of
a mythologizing trilogy—“to give shape to what man has formed on earth, what
he’s performed and deformed in it”—the other books of which are Het dier
heeft een mens getekend (The Animal Has Drawn a Man) and Ezel mijn
bewonder (Donkey My Inhabitant). Two books of essays consolidate the
central themes of Schierbeek’s second trilogy, De tuinen van Zen, 1959
(The Gardens of Zen) and Een broek voor een octopus, 1965 (Pants for an
Octopus). The latter’s deliberations on the creative process led to two other
compositional novels, Een grote dorst (A Great Thirst) and Inspraak
(Speak-In), both of which reproduce cinematic “jump-cut” effects with
flashbacks to past eras and glimpses of alternative futures. Since then, a new
brevity has distinguished his work as in De deur, 1972 (The Door),
In- en uitgang (The Way In & Out), Vallen en opstaan (Falling
& Standing Up), Weerwerk (Reaction), and Formentera. Several
of his works have been translated into English.
Bert
Schierbeek and the Dutch Fiftiers
BOOKS
OF POETRY
Het
boek 1k
(Amsterdam: De Bezige Bij, 1951); De andere namen (Amsterdam: De Bezige
Bij, 1952); De derde persson (Amsterdam: De Bezige Bij, 1955); De
gestalte der stem (Amsterdam: De Bezige Bij, 1957); Een broek voor een
oktopus (Amsterdam: De Bezige Bij, 1965); Een grote dorst (Amsterdam:
De Bezige Bij, 1968); Inspraak (Amsterdam: De Bezige Bij, 1970); De
deur (Amsterdam: De Bezige Bij, 1974); In- en uitgang (Amsterdam: De
Bezige Bij, 1974); Vallen en opstaan (Amsterdam: De Bezige Bij, 1977);
Weerwerk (Amsterdam: De Bezige Bij, 1977); Betrekkingen (Amsterdam: De
Bezige Bij, 1979); Binnenwerk (Amsterdam: De Bezige Bij, 1982); Formentera
(Amsterdam: De Bezige Bij, 1984); De tuinen van Suzhou (Amsterdam: De
Bezige Bij, 1986); Door het oog van de wind (Amsterdam: De Bezige Bij,
1988); De zichtbare ruimte (Amsterdam: De Bezige Bij, 1993); Vlucht
van de vogel (Amsterdam: De Bezige Bij, 1996)
BOOKS
IN ENGLISH
The
Fall
(London: Transgravity Press, 1973); Shapes of the Voice, trans. by
Charles McGeehan (Boston: Twayne Publihsers, Boston); Cross Roads,
trans. by Charles McGeehan (Rochester, Michigan: Katydid Books, 1988); Formentera,
followed by The Gardens of Suzhou, trans. by Charles McGeehan (Montreal:
Guernica, 1989); Keeping It Up: The Countryside, trans. by Charles McGeehan
(Rochester, Michigan: Katydid Books, 1990)
Het
boek 1k
—
Wat ? ! . . . Wat ? ! . . . Hahaha. . .
—
Nee lieve meisjes . . . Dioermah? Poeroesjah? Ephemere? we mogen
nooit
koud worden, noooit koud worden en ook niet heet . . . de hoofden koel! mannen!
. . . loel voor de koelmannen met de potten op hun hoofd und ausradieren die
dieren, und munter spazieren und nie vergessen die beine . . . gefallen, gefallen,
gefallen, ein, zwei, drei und vier . . . aah bier . . . in my solitude immer
bier für die vergangenheitenanwesenheit
—
Saxofonen duisternis vullen mijn oor, lieve meisjes . . . zet de radio af!
—
of wat zachter !
—
De radio uit ! . . . radio uit . . . adio uit !
—
Precies . . . dank je wel . . . toen ik dan van de olifant kwam bij de
vrouw
van de generaal bleek tijd en ruimte opgeheven, we hieven de glazen van de
generaal en de dochter en de vrouwen en de olifant en nikkers boksten een lied
van ziel uit de trompetten rumba en cocacola want het geluk was eindeloos . . .
Hoewel ik dus evenafsteeg kon er toch dadelijk weer opgestegen worden . . .
zoals de generaal zo treffend zei: alles gaaat zijn gewone gang, de demoncratie
staaat nooit stil en mijn dochter studeert nog steeds net als u . . . ma,
oorlog, mijn kapitein, is een noozakelijk kwaard . . . en we leven er van en we
leven er van en we leven er van . . . mijn vrouw en mijn kind, mijn dochter en
ik en wij allemaal . . . want ze willen het niet de anderen, verdomme de
anderen, de alle mensanderen . . . maar ze willen het ook . . . ze willen het
wel . . . ze doen het wel . . . Dit zijn de dingen die niet stilstaan in de
mens jongen . . . end de neger blijft zingen, zwart zingen, roetzingen,
rouwzingen, rauwzingen en mijn dochter studeren: rechten . . . richten , . . .
rache, ooh rache in my soulsolitude . . . zo sprak en dacht de generaal meisjes
. . . oook een mens wij zijn allemaal mensen . . . zo zei de generaal met de
ickerbokser in zijn nekspek . . . het nekspek rood en grijs van de olifant . .
. Ja mon capitaine zei de docther oefese . . . dit is de NUL-fhase in de mens
niet waar zo een oorlog, we kunnen als het afgelopen is weer allen kanten op .
. . toch wel heerlijk al kost het offers . . . mijn vader slaapt soms niet van
de offers de hij moet brengen, wilt u geloven, mon capitaine . . .
—
Was ze verliefd op je. lieve Hamilcar? . . .
—
ledereen was verliefd op me, lieve meisjes . . . ik elephantosis riante. . .
een
ernstig schutter was ik . . . en zij de bacchanten die alles minden in het
nulpunt waaarover de lieftallige Oefese sprak met haar stem van zijde rupsen .
. . mijn grootvader was een grote moerbijboom zij zei mij vertrouwelijk na het
mertrouwelijk drinken van enige coctails ooo tail mia mij bene . . .
—
Haar bene ? ! ? . . .
—
Ja lieve meisjes . . . voorloopstertjes van de zoeven afgedraaide bene-
luxen
van het radiostation . . . Niettemin . . . o min, o min mij sprak Oefese die
meer princes werd . . . haar vader zakte af . . . Hij houdt van een
afzakkertje, zei Oefese . . . zie, zie . . . en ik zag de nikkers hem neer
boksen en het bloed uit zijn ogen springen en ik lachte en zei hij zakt af weg
en uit . . . Grommeri,ommeri dacht ik en aaide de slurf van mijn olifant . . .
en
ik weet het: nu lachen die meisjes, eindeloos en loos lachen van het onbegrip
en de tip van de sluier in de hand houden en niet oplichten om het water te
zien dat leven heet, het heet leven en smartdroeven in het uniformsnoeven van
de traantailen. Zeker twee en veertig trailers slopen dien nacht de woestijn
door, het hete zand aan hun poten gromde . . . reppoten, rappoten voor de
rapporten aan de dronken generaal en ze snuevelden allemaal . . . moorhunde !
blutschunte ! byehard of heartsdying ! ach meisjes haal de waanjaloesien neer
en vraag vergeving voor het nietgrootzijnzingen ! er dansen quadrilles dolora
en jullie ogen en je weet het niet . . . de generaal wist het ook niet en
oefese niet en de vrouw niet, want de katten sponnen hun ziel dicht en het lijf
begone te leven . . . o mij tail bene. . .
en
dan zijn er de zes en twintig letters die zich kunnen vermenigvuldigen in het
woord dat onnoembaar is en de kathedralen van licht-van-binnen-uit . . .
Denk
aan de foedraal mon chèr capitaine . . .
en
ik zei, ik i, ik schreeuwde: Verdomde, lieve Oefese . . . ik ben een raaar mens
. . . mijn grootvader had dertien kinderen, mijn vader tien en ik zet de
traditie voort . . .
oefese
de schrikmin en ik milnde haar schrik want er was geen verhaal meer . .. . ze
was oef ! oef ! o phase . . .
—
De meisjes moeten roken ! Hier Camel en Pall Mall, lieve lange .
nietwaar
toen wij ontwaakten zat ik nog op de olifant en rende de generaal O Grommeri, o
grommeri door de stallen . . . een soldaten ochten symposion was juist bezig en
men vloekte genot van eten de stallen door . . . en Grommeri sprak: De Heer uw
God zelf zal hen voor u uit jagen en verdrijven, zodat gij hun land in bezit
zult nemen, maar gij moet u naarstig toeleggen op het onderhouden en betrachten
van alwat Mozes gezegd heeft . . . dat gij daarvan niet afwijkt, noch links
noch rechts . . . en laat u niet in met de volken die zijn overgebleven en
vermeldt en zweert niet bij de naam van hun goden. . . gij zult de Heer uw God
aanhangen zoals gij tot op deze dag dedaan hebt . . .
.
. . en door de stallen stonk het eten meat and vegetable hash and irish
stew
. . . Read the mountain speach, the most famous speach ever held . . .
Rook
toch meisjes en lach je nieren ondersteboven . . . Ik heb een vrouw gekend die
een zieke nier had, en opstandige nier, een inefficient nier, zoals zij zelf
zei . . . de Dokter moest iedere week een keer komen om hem aan te stampen. . .
Juist
meisjes en nu lachen . . . waarom niet lachen . . . pallmallachen en kameellachen
in de woestijnen zand en schip zijn, boot zijn, bloot zijn. ik zie de knieën
zilngen . . . o knie dioermah en o knie ephemere over de horizonnen zang van
mijn bloed . . . de bleeke, de doode, die gezondigd heeft maar de onschuld kent
. . . geen van schaamte weten en niet het wetboek en de rol maar het
habillistische aanruischen van duisternissen beheersing om tot de ochtend te
geraken . . .
o,
ik god, ik godovertollig en voltalig . . .
we
zullen geen vrede kennen
from
The Book I
—
What ? ! . . . What ? ! . . . Hahaha . . .
—
No dear girls . . . Dioermah? Poeroesjah? Ephemere?
we
must never become cold, never become cold and also not hot . . . the heads
cool! men! . . . for the coolies with the crocks on their head und ausradieren die
dieren, und munter parieren und nie vergessen die beine . . . fallen, fallen,
fallen, ein, zwei, drei und vier . . . aah beer. . . in my solitude immer bier
fur die vergangenheitenanwesenheit
—
Saxophones dusk fills my ears, dear girls . . . turn the radio off!
—
or a bit softer !
—
The radio off! . . . radio off. . . adio off!
—
Precisely. . . thank you. . . well when I came off the eliphant near the
wife
of the general time and space seemed to rise, we raised the glasses of the
general and the daughter and the women and the eliphant and the niggers boxing
a song of soul out of the trumpets rhumba and cocacola because the bliss was
endless. . . Although I dismounted awhile mounting could occur again soon. . .
as the general so fittingly said: everything goes its wonted way, democracy
never stands still and my daughter still studies just like you . . . yes, war,
mon capitain, is a necessary evil. . . and we live off it and we live off it
and we live off it. . . my wife and my child, my daughter and I and all of the
others, the allpeopleothers. . . but they want to too. . . yeah they want it. .
. yeah they do it. . . These are the things that don’t stand still in many and
boy. . . and the negro keeps singing, sootsinging, ournsinging, rawsinging and
my daughter studying: law. . . aim, . . . rache, ooh rache in my soulsolitude.
. . so spoke and thought the general girls. . . also man we are all people. . .
so said the general with the nickerbokser in his neckfat. . . yes mon capitain
said the daughter oefese. . . this is the nil-phase in man isn’t it such a war,
when it’s over we’ll be able to take all directions again. . . still delightful
even if it costs offers. . . my father can’t sleep sometimes because of the
offers he must bring, would you believe, mon capitain. . .
—
Was she in love with you, dear Hamilcar ? . . .
—
everyone was in love with me, dear girls . . . I elephantosis riante. . . a
deadly
shot was I. . . and they the bacchants who loved everything in the nilpoint
that the sweet Oefese spoke of with her voice of silkworms. . . my grandfather
was a massive mulberrytree she told me in confidence after the confidential
drinking of several cocktails ooo tail mia my bene...
—
Her legs ? ! ? . . .
—
Yes dear girls. . . precursers of the just turned off Belgians of the
radiostation.
. . Nevertheless. . . o less, o less, o love, o love me spoke Oefese who became
more and more princess. . . her father came down. . . He likes a downer, said
Oefese. . . see, see, and I saw the niggers box him down and the blood
springing from his eyes and I laughed and said he goes down away and out. . .
Grommeri, grommeri I thought and stroked the trunk of my eliphant. . .
and
I know: now the girls laugh, endless and false laughter of
misunderstanding
and the tip of the veil held in the hand and not lifted to see the water that
is called life, it is called life and saddrift and the uniformboast of
teartracks. Sure fortytwo trailers snuck through the desert that night, the hot
sand at their feet growling. . . reppoten, rappoten for the reports to the
drunken general and they all died. . . moorhunde ! blutschunde ! byehard of
heartsdaying ! ah girls pull the delusjealousies down and ask foregiveness for
the notbeinggreatsinging ! quadrilles dolora dance in your eyes and you don’t
know it. . . the general didn’t know it either nor oefese nor the wife, for the
cats purred their soul shut and the body began to live. . . or mia my tail
bene. . .
and
then there are the twentysix letters which can multiply themselves in
the
word that is unnameable and the cathedrals of light-fom-inside-out. . . Think
of the case mon cher capitain. . .
and
I said, said I, I yelled: Damned, dear Oefese. . . I am a strange
man.
. . my grandfather had thirteen children, my father ten and I continue the tradition.
. .
oefese
the shocklove and I loved her shock for there was no more story.
.
. she was oef ! oef ! o phase. . .
—
The girls should smoke ! Her Camel and Pall Mall, dear tall . . . ,
wasn’t
it when we woke I was still sitting on the eliphant and running the general O
Grommeri, o grommeri through the stables. . . a soldier morning symposium was
under way and they swore pleasure of eating through the stables. . . and
Grommeri spoke: The Lord your God himself shall hunt and drive them before you,
so thou shalt take their lands to thine dominion, but you must adhere closely
to the undertakings and practice all Moses said. . . that you never diverge,
neither left nor right. . . and don’t be taken in by the folk who have been
left and never mention or swear by the names of their gods. . . thou shalt
cling to the Lord thy God as thou hast on this day. . . and throughout the
stables stank the food mean and vegetable hash and irish stew. . . Read the
mountain speech, the most famous speech ever held. . . Go on smoke girls and
laugh your kidneys upsidedown. . . I’ve known a woman who had a sick kidney a
rebellious kidney, an inefficient kidney, as she said herslef. . . the Doctor
had to come once a week to thump it. . .
Right
girls, and now laugh. . . why not laugh. . . pallmalllaugh and
camellaugh
in the desert be sand and ship, be boat be bare. I see the knees singing. . . o
knee dioermah and o knee ephemere across the horizons
song
of my blodd. . . the pale the dead, who have sinned but know
innocence.
. . the role but the kaballistic approaches of dusks ruling to
reach
the morning...
oh,
I god, I godsuperfluous and complete. . .
we
will know no peace
--Translated
from the Dutch by Cornelis Vleeskens
from
De gestalte der stem
Ik
beweeg mij nu in de gestalte der stem
die
gaat in de kilieper het woord
in
mijn linkerhand een gehoorapparaat
in
de rechter de huid van de aarde
ik
hoor de weerwraak
ik
zie het slachtofferspel der geliefden
ik
zet mijn hart uit in de tastende ruimte
mijn
mond op het raster der angst
mijn
lippen kussend de donkere gang van het leven
in
de doorbraak der ogen het licht
van
de architectuur van de stem
die
gaat binnen de tonggeslachten
door
het raamwerk der voorstellingsstromen
in
het wonderlijk kristal van het zweet onzer handen
langs
de denkbeeldige muur
met
de poorten van in- en uitgang
over
de drempel der zevende eenzaamheid mens
die
bouwt in der architectuur van de stem
die
staat als het dak over woorden
de
zwarte zee en de huifkar der liefde
het
edelkoord van het schrift der dode volken
en
het breukverband der verdoofde oren
de
bouwkunstige gang van de stem op aarde
dat
is zei een man dat ik so licht mag worden als zeer oude
thibetanen
en mij met ketenen omhang om van de aarde te
blijven
om het levensbeeld van minnend maanvolk aan de
hellingen
der bergen te voltooien met de naar binnen
geslagen
stem der wijzen uit het duistere gat van het licht
vaarin
ik woon en zeer langzaam met spelden de muren
doorboor
om wederom tot de zon te geraken gaande naakt
door
de eeuwige sneeuw van het bidden voor een beeld van
altaar
in de omwandelende voet van het heiligdom
strelend
de verlatenheid van de menselijke huid gaat de hand
van
de stem
ik
speel met de vingers
ik
heb mij van veel ontdaan
met
de worgende en strelende vingers
ik
sta alleen in het huilende huis van de wind
met
de verloren handschriften der dode zec
zo
zout
zo
ude legende
de
knoros van het licht in mijn ogen
de
vliegende koeken verlaten mijn handen
dat
zijn de daden
om
te verzachten
zij
maakten daarvoor zei de man wonderlijke reliefs in de
vorm
van wagenwielen en ook zo groot en de spaken waren
de
paden waarop gesteld stonden de gestalten van verbeelding
die
hen omringden de vlaggen, lampen en wierook en de
stemmen
der lama’s waren torentjes klei de torma’s
genaamd
dit
is
de
cosmogenese der stem vol vreemde figuratie
over
de lippen
de
menselijke
de
draagbalken weedom
de
consoles vertrouwen
de
loketten der twijfel
de
hang en sluitwerken der hartkameren vrees
de
windhaken der hoop
de
wonderlijk formules van de eenheden uitgaande en
inkerende
stem waardoor ik de dood vrees
zoals
de arme vrouw die de stemmen kent soms vraagt het
geluid
te stoppen of wat terug te zetten en ook de gaten der
doorgang
de deuren muren en ramen
de
stem die de genade niet geeft
en
de gek van de mens maakt die hoort
want
er zijn slechts weinigen die de stem horen
maar
er zijn er de velen die haar maken
zij
bouwen het schaduwtheater der verontrusting binnen de
tekenen
der contemplatie en staan kinderernstig in de
wenteling
van het wiel sluiten hun ogen grijpen duizelig het
speelgoed
en laten het vol vrees en verwondering de blinde
vingers
der daden ontglippen
en
zij graven een gat voor het wiel om het te berbergen
een
heilige grot
en
zij slaan gade de wenteling van het wiel dat hun wereld is
en
zij vrezen binnen de gekleurde samenzang die zij doen
zij
zien een krampplaat vol afzondering
een
hongerplafond
zij
sstraffen en lachen een architraaf over alles
het
kettingverband van het leven op aarde
de
menselijke stem
de
schreeuw uit het mangat
de
atstand van iedere dag naders gemeten
waarover
wij lopen wat wij kunnen
met
de voeten in de epische gestalte der stem
ook
ik die reed in het hart van de weerkerende vrouw van
liefde
uit het land kostverloren en de buurtschap genaamd
hongerige
wolf in de omslag van de versiering der blikken de
maag
leeg en de maan laag onder het melkgesprek van de
sterren
en zeer bewogen want ik had mij van veel ontdaan
ik
woonded in de waterschoten der grachten
en
in de windharp het woord
mijn
hart lag op mijn handen en klopte langs de bouwputten
der
huizen
ik
had de wakers in slapers geplaatst binnen de vervoering
der
stem
en
de stem was de eenzaamheid
waarover
wij lopen wat wij kunnen
met
de zwijgende stenen die de nagel schrapen
tegen
de stilte der stem
en
ik schreef vreemde talen tegen de donkere muren
omdat
kwekers bomen bouwen, zei de gelifde
en
mijn stem beweegt zich door de offers
en
is met open mond bewogen
temidden
der mensen met de vreemde lampen geluid
leg
ik de dag vast
de
iedere
op
het gezegelde veld der secondoen
binnen
het dekblad der tijden
de
bekfluit geheven tot het beeld van dit tongwerk
in
de gewonde mond die de boom zal bouwen
van
de ontrukte en schouwended gang van de stem
plechtig
als een oerwoud
omarment
het ongeziene water
de
vrees in de keel der dieren
de
stap en de stand van de trotse flamengo
de
gevleugelde afdruk der handen gehouwen in stenen
woestijn
om
dit oonaarden geslacht de draagbalk te verleggen
van
de taal
de
avater
de
dada
de
wonderboom van dit hoofdmanuall
levend
in de windtrap der stamtonen
de
stijgende
de
dalende
de
madrigale vloed der gemene namen
de
mysterie-stand van de stem
het
onder-en-boven-ding
mijn
koelemansoog geheven
mijn
zon-en-regelkeel
de
wonderlijke kiel van dit schip gekanteld op aarde
de
romp van deze schelp is doorzichtig
de
traanbouw het heelal van het hart
het
oor het omvamend karkas
boven
het ontoereikende doen van de handen
het
beeld van de gestoorde
ik
in mijn stem
die
de klank naboots
ik
lig aan de kust en luister
in
de verschrikkelijke greep der aanwezigheid
een
zwarte paus
een
lichtridder
een
fabelfontein
van
het modderband van de menselijke stem
(from
De gestalte der stem, 1957)
from
The Shape of the Voice
I
now start moving in the shape of the voice
which
goes into the chill-twill the word
my
left hand holds a hearing aid
in
the right one rests the skin of the earth
I
can hear the revenge
I
can see the lovers’ victim-making game
I
set my hear out into the groping spaces
my
mouth upon the lattice of distress
my
lips kissing the dark passage of this life
in
the breakthrough of the eyes the light
of
the voice’s architecture
which
enters the tongue’s generations
through
the frame of the streams of representations
in
the marvelous crystal formed by the sweat of our hands
along
the imaginary wall
with
the portals of passage in and out
across
the threshold of the seventh solitude man
who
builds with the architecture of voice
which
rests as the roof over words
the
black sea and the covered wagon of love
the
magnifichord of the scriptures of extinct peoples
and
the truss for the rupture of the deafened ear
the
architectonic passage of the voice upon earth
that
said a man is so that I can become as light as very ancient
Tibetans
and hang chains around myself so as to remain being
of
this earth so as to complete the life-image of loving moonpeople
upon
the slopes of the mountains turning within with the voice of the
wise
out from the dismal hole of the light I am living in and
little
by little perforate the walls with pins so as to get to the sun once
against
going naked through the eternal snows of the praying for an
image
of an altar in the perambulating foot of the sanctuary
the
hand of the voice moves to caress the human skin’s
forsakenness
I
play with the fingers
I
have stripped myself of many things
with
the strangling and fondling fingers
I
stand alone in the howling house of the wind
with
the lost manuscripts of the Dead Sea
so
salty
such
an ancient legend
the
knoros of the light in my eyes
the
flying hot cakes abandon my hands
those
are the deeds
that
see to relief
to
achieve that said the man they carve marvelous reliefs in the form
of
wagon wheels and so very large at that and the spkes were the
paths
whereon were placed the shapes of the imagination that
surrounded
them the banners, lamps, and incense and the lamas’
voices
were little towers of clay called tormas
this
is
the
cosmogenesis of the voice full of strange figuration
crossing
over the lips
the
human
the
crossbeams of woe
the
consoles of confidence
the
counters of doubt
the
fasterners of the ventricles’ fear
the
windhooks of hope
the
wondrous formulas of the unities going out and coming in
to
hear the voice through which I feel the fear of death
like
the poor woman who knows of the voices sometimes asks
the
sounds to stop or to set back a little and also the holes of
passage
the doors walls and windows
the
voice that knows no mercy
and
drives whoever has heard it crazy
for
there are only a few who do hear the voice
though
there are the many who form it
they
build the shadow-theater of the consternation within the
designing
of the contemplation and stand as earnest as children
in
the rotation of the wheel close their eyes dizzily grasp the
toy
an fully awed and amazed let it slip from the blind
fingers
of the deeds
and
they dig a hole for the wheel so as to conceal it
a
holy grotto
and
they watch the rotation of the wheel that is their world
and
they are afraid within the colored community singing which they perform
they
see a cramp iron full of isolation
a
ceiling of starvation
they
castigate and laugh an architrave over everything
the
concatenation of life on earth
the
human voice
the
shout from out of the manhole
the
distance of every day measure in a different way
over
which we walk what we can
with
the feet in the epical shape of the voice
also
I the one who rode in the heart of the returning woman of love
from
the county called Lost Board and the town named Hungry Wolf
on
the cover decoration of books cans looks glances the belly empty
and
the moon low below the galactoconvesation of the stars
and
verily moved because I had stripped myself of many things
I
lived in the waterlaps of the canals and in the windharp of the word
and
heart lay upon my hands and thumped along the diggings
for
the houses
I
had placed the wakers and the sleepers in the transport of
the
voice
and
the voice was loneliness
over
which we walk what we can
with
the silent stones that scrape the nail
against
the stillness of the voice
and
I write foreign languages against the dark walls
because
growers raise trees, said the sweetheart
and
my voice makes its way via the sacrifices
and
is moved by open mouth
in
the midst of the people with the sound of alien lamps
I
fasten down the day
the
every day
upon
the sealed field of the seconds
inside
the wrapper and bract of the times
the
fipple flute lifted up to the image of this reed tongue
in
the wounded mouth which the tree is going to build
from
a snatched and contemplating passage of the voice
majestic
as the jungle
embracing
the unseen water
the
fear in the animals’ throats
the
stride and the stance of the proud flamengo
the
wingèd imprint of the hands hewn in stone
desert
so
as to shift the tonalities generation the crossbeam
of
language
the
avatar
the
dada
the
wondertree of this head-manual
living
in the windladder of keynotes
the
ascending
the
descending
the
madrigalian flood of the common names
the
mystery-city of the voice
the
sub-and-super thing
my
cool man’s eye raised up
my
throat pilot-and-sun light
the
wondrous keep of this ship capsized upon earth
the
hull of this scallop is transparent
lacrymaculture
the universe of the heart
the
ear the circimvamping carcass
the
inadequate action of the hands up there
the
picture of the disturbed
I
in my voice
the
one who imitates the sound
I
lie down at the coast and listen
in
the terrifying clench of the presence
a
black pope
a
knight o flight
a
fable fountain
of
the mudbath of the human voice
--Translated
from the Dutch by Charles McGeehan
from
Een broek voor een octopus
DE
ADEM EN DE RUIMTEN VAN HET WOORD
If
I hammer, if I recall in, and keep calling in, the breath, the breathing as
distinguised
from the hearing, it is for cause, it is to insist upon a part that breath
plays in verse which has not (due, I think, to the smothering of the power of
the line by too set a concept of foot) has not been sufficiently observed or
practice, but which has to be if verse is to advance to its proper force and
place inthe day, now, and ahead.
Charles
Olson, Projective Verse
omdat
de mens ademt...
omdat
hij ademt kent hij ritme
omdat
het bloed in zijn aderen klopt
omdat
hij in stroomversnellingen leeft
omdat
bloed kan stollen
omdat
hij kan hijgen
kan
stamelen
omdat
hij woedend is vloekt hij stakkato
zucht
hij
omdat
hij kan dansen laat hij woorden dansen
omdat
hij zich ergert gromt hij
omdat
hij zich verbaast zwijgt hij
omdat
hij uit rtime geboren werd ken hij ritme
ritme
is hem ingeschapen
ritme
is onontkoombaar
ademend
ademt hij ritmen
omdat
zijn eerste geluid een schreeuw was, een snik
omdat
hij snikt en schreeuwt kent hij ritme
omdat
de adem in zijn keel kan stokken
omdat
hij kan praten, fluiten, huilen, flemen, keuvelen,
leuteren,
zwigjgen, stotteren
omdat
hij één bal uitdijende beweging is
is
adem
is
stem
is
ritme
hem
aangeborne...
‘Verse
now, 1950 (Amerikaanse vijftiger, internationaal in
de
lucht) if it is to go ahead, if it is to be of essential use,
must,
I take it, catch up and put into itself certain laws and
possibilities
of the breath, of the breathing of the man who
writes
as well as of his listenings.’
leven
zien en doorstaan in ademsvormen
in
ritmische eenheden stem
gestalten
van stem
die
de syntaxis doorsníjden
de
vastgestelde eenheden
de
voorgeschreven adem
de
tocht van de adem ‘vrijer’ verdelen
vormen
versnijden en samenvoegen
burcn
die elkaar niet kenden
de
adem verdeelt zich op nieuwe ritmen
één
schreeuw van emotie dekt het moment
uitgerust
met beweging
zijn
ogen, zijn handen, zijn voetne, zijn buik
en
alles adem
de
figuren die wij denken
beelden
van uitrusting
niet
rusten
dan
in de stamel
en
vorm is nooit meer dan een uitbreiding van inhoud
no
zegt Olson
de
dichter aan het werk is een verwachting
hij
reconstrueert kwasi mechanismen die hem in staat steelen
hem
de energie terug te geven die ze hem kostten en meer
zegt
Valéry
zijn
oor spreekt tot hem
horen
is praten
spreken
is horen
want
adem laat al de stem-kracht van de taal weer toe
maakt
haar hoorbaar
hoorbaar
doorbreekt zij de barrières
grammaticale
overleveringen
hoorbaar
is zij actie
de
bloedsomloop van de maker
in
hoorbare vormen
hoorbaar
tot teken
..........................................................
wij
bewegen ons weer in de gestalte der stem
de
bewegende vormen het woord
bloot
staat hij aan beweging, inval, interval, interventie en
inventie
bloot
aan het ritme dat hij moet regelen
dwz
wederom bestrijden
paard
en draf en berijder
tegendraads
bewogen
beweegt
zich de schaar en knipt
uiteen
aaneen
nieuwe
ruimten van beweging
want
de taal is de gehele mens en al zijn mogelijkheden
lopen
en deanse, zegt Valéry, is proza in poëzie.
het
ene proza het andere poëzie
maar
er zijn meer gebaren van taal
de
korte de lange de omhelzende de verzwelgende
de
terugkerende de heengaande de komende
de
schaduwende de lachende snikkende
de
onderbroken de verbindende
de
verbrekende de herkende
de
onherkende samen één in de éne beweging mens
de
stotterende stamelende
in
zijn zee van gebaren
een
nieuwe dramatiek van doorsneden
incanterende
golf kracht
brekende
branding
de
duizenden gebaren van taal
de
parende de schreeuw
en
jiel loskomen
maar
één verschijnsel van ruimere werking
van
heden
geen
plein
geen
vrees
maar
het
perpetuum variable
op
de grondtoon
tot
op de grond van vroeger
NU
de
adem van allen
..........................................................................
de
taal als zelfbeweger
de
taal die gehoord wordt
de
taal de gesproken wordt
vrijgeven
aan zichzelf
aan
de formaties
die
zij uit zichzelf kiest
betekent:
de vrijheid een stem geven
de
stem befrijden
de
adem een huis bouwen
(from
“De adem en de ruimten van het woord,” Een broek voor een octopus, 1965)
from
Pants for an Octopus
THE
BREATH AND THE SPACES OF THE WORD
If
I hammer, if I recall in, and keep calling in, the breath, the breathing as
distinguished
from the hearing, it is for cause, it is to insist upon a part that breath
plays in verse which has not (due, I think, to the smothering of the power of
the line by too set a concept of foot) has not been sufficiently observed or
practice, but which has to be if verse is to advance to its proper force and
place in the day, now, and ahead.
Charles
Olson, Projective Verse
because
man breathes...
because
he breathes he knows of rhythm
because
blood pulses through his veins
because
he lives in the river’s rapids
because
blood can curdle
because
he can pant, gasp, stammer
because
enraged he swears staccato
he
sighs
because
he can dance he lets words dance
because
he distrubs he snarls
because
he wonders he falls silent
because
he was born out of rhythm he knows rhythm
rhythmis
innate to him
rhythm
is inescapble
in
breathing he breathes in rhythms
because
his first sound was a scream, a sob
because
he sobs and screams and gasps he knows rhythm
because
the breath can catch in his throat
because
he can talk, whistle, howl, cajole, babble,
blabber,
shut up, stutter
becuase
in all he’s a ball of swelling motion
his
breath
his
voice
his
rhythm
are
native to him...
‘Verse
now, 1950 (the American 1950s, in the light of the
international)
if it is to go ahead, if it is to be of essential use,
must,
I take it, catch up and put into itself certain laws and
possibilities
of the breath, of the breathing of the man who
writes
as well as of his listenings.’
living
seeing enduring in forms of the breath
in
rhythmic unities voice
shapes
of the voice
that
intersect the syntax
the
established unities
the
breath of prescription
distribute
the draft of breath in a “freer” way
cut
forms up and join them together
neighbors
who hand’t known one another
the
breath apportions itself now upon new rhythms
one
scream of emotion blankets the moment
outfitted
with motion
his
eyes, his hands, his feet, his belly
and
all is breath
the
figures we think in, think up
equip-mental
images, verbo-sonic outfitting
yet
as such mostly mere quibbles or quips
unfit
to quell the stammer
and
form is never more than an extension of content
says
Olson
the
poet at work is an expectation
he
reconstructs quasi-mechanisms which get him ready for the
restoration
of the energy it has cost him and more than that
says
Valéry
his
ear speaks to him
hearing
is talking
speaking
is hearing
as
breath releases all the power of language again
makes
it audible
hearable
it breaks through all the barriers
grammatical
traditions
hearable
it is action
the
circulation of the creator’s blood
in
audible form
hearable
until a symbol
................................................................
we
get moving again in the shape of the voice
it’s
the movers who form the word
uncovered
he works within the movement,
in
motion—invasions, intervals, intervention
and
invention
bared
to the rhythm he has to regulate
to
get and keep a good move on
that
is, battle with now and again
the
horse and the trot and the rider
moved
against the grain
the
pair of shears move together—as one
new
spaces of and by motion
as
language is the whole man and all his possibilities
walking
and dancing, says Valéry, is prose and poetry
one
that’s prose the other one’s poetry
yet
more are the many gestures of language
the
Short the Long the Embracing the Engulfing
the
Returning the Outgoing the Coming In
the
Shadowing the Laughing, Gasping
the
Interrupted the Interconnecting
the
Interruptive the Identifying
the
Unrecognizing, together, one in the single motion Man
the
stuttering stammering one
in
his sea of gestures
a
new dramatics of cross-sections
incantatory
wave force
shattering
surf
the
thousands of gestures of language
the
coupling the scream
and
not taking or getting off, or getting let or letting go
but
one phenomenon of ampler effect
of
today
nor
agora
nor
phobia
it
is the perpetuum variable
upon
the keynote
upon
the fundamental tone that resounds
till
onto the ground of the earlier on
NOW—the
breath of one and all
.......................................................................................
language
is self-mover
language
that gets heard
language
that is spoken
released
unto itself
unto
the formations
that
it selects out of itself
reveals
through the signs—to give freedom a voice
liberate
the voice
build
the breath a house
—Translated
from the Dutch by Charles McGeehan
from
De deur
de
dood, zei Remco
is
een ontroering
ik
weet nu beter
de
dood is eenklap
gieren
van remmen
gerinkel
van glas
en
doodstil liggen
op
straat
alleen
de
dood is rood
en
stil
je
laatste woord
nog
in mijn oor
dat
is dood
de
dood zei remco
is
een ontroering
ik
ben ont-roerd
in
de nacht
en
overdag
roep
ik je terug
en
sta je dan op?
uit
het graf
waarop
staat
ontwaakt
uit de droom
ontwaakt!
uit de droom
van
het leven
staat
er
zo
is het
dat
ik me schaam
dat
ik nog leef
en
mij schaam
en
verder leef
en
mij soms schaam
..........................................................
je
begrijpt
het
eerste ogenblik
geloof
je het niet
als
iemand valt
staat
ie weer op
dat
geloof je
het
eerste ogenblik
mijn
oog
en
blik
naast
je stond je tas
rechtop
en
het boek van de ANWB
open
op Eerste Hulp bij Ongelukken
je
begrijpt
het
eerste ogenblik
geloof
je het niet
en
in je tas
rechtop
naast je
zat
mij bril
één
glas stuk
het
rechtse
mijn
oog
het
rechter
was
blauw
..................................................................
als
ik tafe zeg
of
Aladdin
zeg
ik jou
als
ik vuur maak
zeg
ik huis
zeg
ik jou
also
ik ja zeg, nee zeg
kom
zeg, eet zeg
op
reis zeg
hier
of daar zeg
waar
wij al niet waren
zeg
zeg
ik jou
wat
ik ook zeg
of
niet zeg
zeg
ik jou
....................................................................
kijk
als
mensen zijn wij
zo
oud
dat
wij
de
ervaring van eeuwen
(onze
opbouw)
haast
niet vatten
(van
wege het grote vergeten)
en
vaak niet willen
terwijl
toch:
(en
daardoor)
wij
zo leven
en
daarom de droom
vaak
groter is
dan
het wakende leven
zodat
de verstorven
woorden
en de daden
zich
nooit verwezenlijkten
.................................................................
het
verdriet is
de
verwerking van
een
wonde
der
erkenning van
een
heling
.................................................................
vogel
zingt
tak
breekt
vogel
valt
vogel
vliegt
vogel
zingt
.................................................................
de
deur
een
deur is open
of
dicht
een
deur die open is
is
een gat naar
de
ruimte
een
deur die dicht is
deel
van de muur
begrenst
de ruimte
als
ie beweegt
is
ie eend deur
zo
ben ik
een
deur
(from
De deur, 1974)
from
The Door
death,
said Remco
is
an emotional stir
now
I know better
death
is a smack
jamming
brakes screeching tires
clattering
glass
and
lying dead-still
on
the street
alone
death
is red
and
still
your
last word
still
in my ear
that
is dead
death
said Remco
is
an emotional stir
I
cannot steer, rudderless now
at
night
and
during the day
I
call you back
and
do you then arise
out
of the grave?
on
which is inscribed
Awken
from the dream
Awaken!—from
the dream
which
life is
says
the inscription
such
is life
that
I feel ashamed
that
I’m yet alive
and
am ashamed
and
go on living
and
sometimes I’m ashamed
................................................................
you
know
that
first eyeful
you
don’t believe it
when
someone falls
he
stands up again
that’s
what you believe
that
first eyeful
it’s
awful
your
handbag was lying upright
beside
you
and
the Touring Guidebook
lay
open at the First Aid section
you
know
that
first eyeful
you
don’t believe it
and
in your handbag
upright
beside you
were
my eyeglasses
one
glass broken
the
right eye
my
eye
the
bruised one
was
blue
..............................................................................
if
I say table
or
Aladdin lamp
I
say you
if
I make a fire
I
say house
I
say you
if
I say yes, say no
say
bowl, say eat
say
traveling
say
here or there
wherever
we’ve been
I
say
I
say you
whatever
I say
or
don’t say
I
say you
.............................................................................
look
as
humans we are
so
ancient
that
we almost
cannot
contain
(due
to the Great Forgetting)
the
experience of ages
(our
buildings up)
and
often don’t want to
meanwhile
we do
(and
thereby)
live
that way
and
therefore the dream
is
often greater
than
our waking life
so
that the lifeless
words
and the deeds
never
realize themselves
..........................................................................
grief
is
the metabolizing of
a
would
the
acknowledgment
of
a healing
...........................................................................
bird
sings
branch
breaks
bird
falls
bird
flies
bird
sings
............................................................................
the
door
a
door is open
or
closed
a
door that’s open
is
a hole toward
space
a
door that’s closed
part
of the wall
marks
off space
if
it moves
it
is a door
so
I am
a
door
—Translated
from the Dutch by Charles McGeehan
Het
oor
in
het zachte oor van de ezel
valt
de avond
in
de muren de rest
van
de zon
valt
de schaduw langer
en
langer
in
het trage gebaar
van
de rijzende duisternis
(from
Formentera, 1984)
The
Ear
Into
the donkey’s soft ear
the
evening falls
on
the walls the rest
of
the sun
the
shadow stretches longer
and
longer
into
the slow coil
of
night’s rising still
—Translated
from the Dutch by Douglas Messerli
___
PERMISSIONS
“from
The Book I,”
Reprinted
from Naked Poetry: Dutch Poetry in Translation, translated by Cornelis
Vleeskens (Melbourne: Post Neo Publications, 1988). Reprinted by permission of
the translator
“from
The Shape of the Voice,” “from Pants for an Octopus,” and “from The Door”
Reprinted
from Peter Glassgold and Douglas Messerli, eds., The PIP Anthology of World
Poetry of the 20th Century, Volume 6: Living Space/Poems of the Dutch Fiftiers
(Los Angeles: Green Integer, 2005).
“The
Ear”
©2005
by Douglas Messerli. Reprinted by permission of the translator.
Posted
by Douglas Messerli at 9:37 AM
